طول عمر ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

ایمپلنت دندانی ساختاری است که می تواند به جایگزینی دندان از دست رفته کمک کند. خود ایمپلنت داخل یا روی استخوان فک شما قرار می گیرد و به عنوان یک ریشه دندانی که پایه ی روکش خواهد شد عمل می کند. یک دندان مصنوعی به نام روکش به ایمپلنت متصل می شود.

به طور کلی، ایمپلنت دندانی به گونه ای طراحی شده است که به عنوان یک عضو ثابت داخل دهان شما باشد. در واقع، مطالعات بیش از 95 درصد میزان موفقیت ایمپلنت های دندانی را در یک دوره 10 ساله گزارش کرده اند.

با این حال، ممکن است ایمپلنت دندانی در چند ماه یا چند سال پس از کاشت آن با شکست مواجه شود. عوامل متعددی می توانند در این امر نقش داشته باشند. بیایید موارد زیر را بررسی کنیم:

• مدت زمان ماندگاری ایمپلنت ها
• علت شکست احتمالی آنها
• نحوه درمان ایمپلنت ناموفق

ماندگاری ایمپلنت دندان چقدر است؟

ایمپلنت های دندانی دائمی هستند، به این علت که آنها مستقیماً با استخوان فک ارتباط برقرار می کنند و از طریق فرآیندی به نام اسئواینتگریشن osseointegration با بافت استخوانی اطراف خود پیوند می یابند.

هنگامی که اسئواینتگریشن کامل می شود، مواد ایمپلنت و استخوان اطراف آن با هم ترکیب می شوند. به همین دلیل، ایمپلنت می تواند به عنوان یک ریشه دندان مصنوعی عمل کند و پایه محکمی برای روکش خود ایجاد کند.

در حالی که خود ایمپلنت به صورت دائمی طراحی شده است، ممکن است روکش متصل به آن به دلیل ساییدگی و فرسایش طبیعی به تعویض نیاز داشته باشد. حدود 50 تا 80 درصد از روکش ها ممکن است به تعویض در 15 تا 20 سال نیاز داشته باشند.

انواع ایمپلنت های دندانی

دو نوع اصلی ایمپلنت دندانی وجود دارد.

ایمپلنت های اندوستئال

ایمپلنت های اندوستئال متداول ترین نوع ایمپلنت های دندانی هستند و شبیه پیچ ها یا استوانه های کوچک به نظر می رسند. آنها اغلب از تیتانیوم ساخته می شوند اما می توانند از سرامیک نیز ساخته شوند.

این ایمپلنت ها مستقیماً درون استخوان فک شما قرار می گیرند و معمولاً از یک فرآیند دو مرحله ای استفاده می کنند. در طول جراحی فک شما بی حس می شود تا دردی احساس نکنید.

ابتدا جراح برشی در لثه های شما ایجاد می کند. سپس به دقت درون استخوان فک شما حفره ای ایجاد می کند تا فضایی برای ایمپلنت ایجاد کند.

پس از کاشت ایمپلنت، اجازه داده می شود تا استخوان فک و لثه شما ترمیم شوند. در طول ویزیت بعدی یک روکش معمولاً با استفاده از یک پایه فلزی به نام اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود.

در برخی موارد، قبل از قرار دادن ایمپلنت اندوستئال ممکن است یک فرایند اضافی نیاز باشد. هدف این کار این است که درون استخوان فک پایه محکم تری برای ایمپلنت جدید شما فراهم کند. چند نمونه از این فرایندها عبارتند از:

• پیوند استخوان
• سینوس لیفت
• وسیع کردن ریج

ایمپلنت ساب پریوستئال

ایمپلنت های ساب پریوستئال در زیر لثه و بالای استخوان فک قرار داده می شوند. آنها از یک چارچوب فلزی با ضمائم کوچکی تشکیل شده اند که کمی از لثه بیرون زده اند. این ایمپلنت ها معمولاً برای افرادی توصیه می شوند که:

• استخوان فک سالم کافی برای قرار دادن ایمپلنت اندوستئال ندارند.
• نمی توانید یا نمی خواهید قبل از کاشت ایمپلنت تحت یک فرایند اضافی مانند پیوند استخوان قرار بگیرید.

همانند ایمپلنت های اندوستئال، هنگام قرار دادن ایمپلنت های ساب پریوستئال از بی حسی استفاده می شود. کاشت ایمپلنت یک فرآیند چند مرحله ای است.

گام نخست شامل قالب گیری از استخوان فک است. این کار به گونه ای انجام می شود که ایمپلنت در هنگام قرار دادن به درستی جای بگیرد. جراح شما باید برشی ایجاد کند تا استخوان فک شما نمایان شود تا قالب گیری کند.

هنگامی که ناحیه بهبود یافت، زمان کاشت ایمپلنت فرا می رسد. پس از ایجاد برش در لثه، قاب فلزی ایمپلنت به گونه ای قرار می گیرد که روی استخوان فک شما قرار گیرد.

در طول ویزیت بعدی، می توان روکش ها را روی قاب فلزی ایمپلنت قرار داد. اینها به ضمائم کوچکی متصل می شوند که از لثه های شما بیرون زده اند.

مینی ایمپلنت دندانی چیست و چه مدت ماندگاری دارد؟

مینی ایمپلنت های دندانی (MDI ها) نسبت به سایر انواع ایمپلنت های دندانی باریک تر هستند. قطر آنها کمتر از 3 میلی متر است که تقریباً به اندازه قطر یک خلال دندان است.

از آنجا که MDI ها کوچکتر هستند، ممکن است در نواحی قرار داده شوند که استخوان کمتری وجود دارد. علاوه بر این، بر خلاف ایمپلنت های دندانی معمولی، این فرایند کمتر تهاجمی یا ساده تر است.

بسیاری از مواقع از MDI ها برای کمک به ایمن کردن پروتزهای متحرک استفاده می شود. همچنین ممکن است از آنها برای کمک به جایگزینی دندان های تکی و کوچک استفاده شود.

MDI ها به گونه ای طراحی شده اند که دائمی باشند و به اندازه سایر ایمپلنت های دندانی ماندگار باشند. با این حال، شواهد علمی در مورد موفقیت بلند مدت آنها محدود است.

یک بررسی سیستماتیک در سال 2019، چهار مطالعه را در مورد MDI هایی بررسی کرد که از یک روکش پشتیبانی می کنند. محققان طی یک دوره پیگیری 3 ساله یا کمتر، هیچ تفاوتی در طول عمر بین MDI ها و ایمپلنت های دندانی استاندارد پیدا نکردند.

چه عواملی می توانند روی شکست ایمپلنت های دندانی تاثیر بگذارند؟

در حالی که ایمپلنت های دندانی برای بسیاری از افراد می توانند تا آخر عمر دوام داشته باشند، در برخی موارد ممکن است با شکست مواجه شوند. به طور کلی، شکست ایمپلنت ها معمولاً زمانی رخ می دهد که چیزی در فرایند جوش خوردن استخوانی یا روند بهبودی اختلال ایجاد کرده باشد.

عواملی که ممکن است باعث شکست ایمپلنت شوند عبارتند از:

مراقبت و نگهداری ناکافی

بهداشت دهان و دندان به اندازه ای که برای دندان های واقعی شما مهم است برای ایمپلنت ها نیز اهمیت دارد. انباشته شدن پلاک باکتریایی می تواند منجر به بروز بیماری لثه شود که می تواند به لثه و استخوان فک شما آسیب وارد کند.

هنگامی که تشکیل پلاک روی ناحیه اطراف ایمپلنت تأثیر می گذارد، بیماری پری – ایمپلنت نامیده می شود. مراحل اولیه بیماری پری – ایمپلنت قابل بازگشت هستند. با این حال، اگر درمان نشود، می تواند پیشرفت کند و به وضعیتی به نام پری ایمپلنتایتیس تبدیل شود که می تواند منجر به شکست ایمپلنت شود.

به همین دلیل، مراقبت از دهان و دندان هنگام کاشت ایمپلنت بسیار مهم است. رعایت بهداشت دهان شامل موارد زیر است:

• مسواک زدن حداقل دو مرتبه در روز
• نخ دندان کشیدن روزانه
• محدود کردن مصرف غذاهای شیرین
• هر 6 ماه یک مرتبه برای معاینه به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

استخوان ناکافی

ایمپلنت های اندوستئال باید به صورت پایدار درون استخوان فک شما ثابت بمانند. به همین دلیل، در صورتی که استخوان فک کافی وجود نداشته باشد تا به صورت مؤثر ماندگاری آن در جای خود را تضمین کند، ممکن است ایمپلنت با شکست مواجه شد.

قبل از کاشت ایمپلنت، معاینه کامل استخوان فک انجام می شود. این می تواند شامل تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و مدل سازی سه بعدی برای کمک به تعیین کیفیت استخوان محل بالقوه ایمپلنت باشد.

اگر استخوان کافی وجود نداشته باشد، برخی از افراد ممکن است قبل از دریافت ایمپلنت اندوستئال، جراحی مانند پیوند استخوان یا سینوس لیفت را انجام دهند.

از دست دادن استخوان در طول زمان همچنین می تواند ایمپلنت را بی ثبات کند. این می تواند به دلیل موارد زیر اتفاق بیفتد:

• بیماری پری ایمپلنت
• پوکی استخوان
• سایر شرایط پزشکی که بر سلامت استخوان تأثیر می گذارند

سیگار کشیدن

مشخص شده است که ایمپلنت های دندانی در افرادی که سیگار می کشند، میزان موفقیت کمتری دارند. در واقع، برخی از تحقیقات نشان می دهند که میزان شکست کلی ایمپلنت در افراد سیگاری 11 درصد است، در حالی که این میزان برای افراد غیرسیگاری کمتر از  5 درصد است.

سیگار ممکن است باعث شکست ایمپلنت شود زیرا می تواند در جریان خون به ناحیه آسیب دیده اختلال ایجاد کند و بر استئواینتگریشن و روند بهبود تأثیر منفی بگذارد. سیگار کشیدن همچنین یک عامل خطر برای بیماری لثه است.

دندان قروچه

اگر دندان قروچه دارید یا ضربه اکلوزالی را تجربه میکنید، می تواند باعث شکستگی ایمپلنت، لق شدن یا شکستگی پیچ اباتمنت و یا شکستگی پرسلن روی روکش شود. به این دلیل که حرکات مکرر ساییدن – یا ضربه – می توانند باعث ایجاد حرکات کوچک ایمپلنت شوند که می تواند در فرآیند ادغام استخوانی اختلال ایجاد کند.

شرایط پزشکی

شرایط پزشکی متعددی با شکست ایمپلنت های دندانی مرتبط هستند، از جمله:

• دیابت
• پوکی استخوان
• سیستم ایمنی ضعیف
• اختلالات خونریزی
• اختلالات قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، تصلب شرایین و نارسایی احتقانی قلبی

داروها یا درمان ها

برخی از داروها یا درمان ها نیز می توانند روی شکست ایمپلنت تأثیر بگذارند. از جمله:

• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی
• داروهای رقیق کننده خون
• پرتو درمانی

یک جراح بی تجربه

داشتن یک جراح با تجربه برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی شما بسیار مهم است. یک جراح بی تجربه از طریق موارد زیر می تواند در شکست ایمپلنت نقش داشته باشد:

• ایمپلنت هایی با طراحی ضعیف
• قرار دادن نامناسب ایمپلنت
• آسیب به بافت در طول کاشت ایمپلنت
• چسباندن روکش قبل از پایداری ایمپلنت

در صورت شکست ایمپلنت چه اتفاقی رخ می دهد؟

در صورت داشتن علائمی که نشان دهنده شکست ایمپلنت هستند، مهم است که به دندانپزشک یا پریودنتیست خود مراجعه کنید. برخی از علائم بالقوه شکست ایمپلنت که باید به آنها توجه کرد عبارتند از:

• ایمپلنتی که حرکت می کند
• درد، بویژه زمانی که گاز می گیرید یا می جوید
• علائم پری ایمپلنتایتیس، که می توانند شامل علائم زیر در اطراف ایمپلنت باشند:
• سرخی
• تورم
• خونریزی
• تحلیل رفتن لثه
• چرک

درمان ایمپلنت شکست خورده

ایمپلنتی که شکست خورده است را می توان با استفاده از بی حسی موضعی برداشت. گاهی اوقات می توان ایمپلنت را تعویض کرد. برخی از تحقیقات نشان داده اند که جایگزینی ایمپلنت های دندانی تکی در یک مکان، دارای میزان موفقیت کلی 71 درصد است.

در شرایطی که تحلیل رفتن استخوان در اطراف ایمپلنت رخ داده باشد، ممکن است برای کمک به بازسازی بافت استخوان قبل از قرار دادن ایمپلنت جدید به پیوند استخوان نیاز باشد. در این صورت ممکن است چندین ماه طول بکشد تا ایمپلنت جدید خود را دریافت کنید.

اگر تصمیم گرفتید ایمپلنت شکست خورده را جایگزین نکنید یا نتوانید آن را جایگزین کنید، گزینه های درمانی بالقوه دیگری نیز وجود دارند. اینها می توانند شامل بریج یا پروتز دندانی باشند.

اگر تحلیل رفتن استخوان به میزان قابل توجهی رخ نداده باشد، ممکن است پری ایمپلنتایتیس بدون برداشتن ایمپلنت درمان شود. این شامل پاکسازی کامل و ضد عفونی کردن ایمپلنت و ناحیه اطراف آن و همچنین مصرف یک دوره آنتی بیوتیک است.

سخن پایانی

ایمپلنت های دندانی به صورت دائمی طراحی شده اند. به این دلیل که ایمپلنت ها با استخوان فک شما ارتباط برقرار می کنند و از طریق استئواینتگریشن با استخوان اطراف پیوند می یابند.

در برخی موارد، ایمپلنت های دندانی ممکن است با شکست مواجه شوند. این می تواند به دلیل عوامل مختلفی باشد.

گاهی اوقات می توان ایمپلنت ناموفق را تعویض کرد، اما در صورت نیاز گزینه های درمانی دیگری نیز وجود دارند. در صورت مشاهده علائم شکست ایمپلنت به متخصص پروتز یا جراح خود مراجعه کنید.